Rheology of Industrial Polysaccharides: Theory and Applications

کاربردهای صنعتی پلی ساکاریدها بر توانایی آنها در ضخیم شدن یا ساختار چندین برابر وزن خود آب یا به عبارت دیگر کنترل رئولوژی سیستم های هیدراته متمرکز است. با این حال، تا همین اواخر، توصیف عینی رئولوژی پلی ساکارید، به جز در چند آزمایشگاه تحقیقاتی تخصصی، تا حد زیادی به فشرده سازی ژل ها، اندازه گیری های ساده ویسکوزیته محلول، اغلب در هندسه های نامشخص، و آزمایش های تقلیدی که برای انعکاس عملکرد محصول در مناطق خاص انجام می شد، محدود می شد. مورد استفاده عوامل متعددی با هم ترکیب شده اند تا طیف وسیع تری از تکنیک های رئولوژیکی را به کار گرفته شوند. یکی اهمیت عملی فزاینده سیستم هایی است که نمی توان آنها را به اندازه کافی جامد یا مایع توصیف کرد، مانند "ژل های ضعیف" و خمیرهای قابل پخش. به موازات فو، توصیف معمول چنین سیستم هایی با توسعه نسل جدیدی از ابزارهای کنترل شده با کامپیوتر نسبتاً ارزان قیمت، از نظر اقتصادی امکان پذیر شده است. همچنین تغییری در تأکید از توصیف پدیدارشناختی بافت محصول به سمت استفاده از اندازه‌گیری‌های رئولوژیکی برای بررسی ساختارهای مولکولی و فوق مولکولی زیربنایی و فرآیندهایی که توسط آن‌ها تشکیل می‌شوند، صورت گرفته است. در نتیجه، حتی عملگراترین تولیدکنندگان و استفاده کنندگان پلی ساکاریدهای صنعتی احتمالاً اکنون با عباراتی مانند انطباق خزش، بیش از حد استرس و همه جا حاضر G و G آشنا هستند، اگرچه شاید به طور کامل معنی دقیق یا اهمیت عملی آنها را درک نکرده باشند. متن قطعی که توصیف دقیقی از رویکردهای رئولوژیکی مربوط به سیستم های پلی ساکارید ارائه می دهد، مناسب و به موقع است. رومانو لاپاسین و سابرینا پریل باید به خاطر مقابله با وظیفه دلهره آور اما ارزشمند تولید چنین حجمی تبریک گفت.

fudustrial uses of polysaccharides centre on their ability to thicken or structure many times their own weight of water, or in other words to control the rheology of hydrated systems. Until comparatively recently, however, objective characterisation of polysaccharide rheology, except in a few specialist research laboratories, was largely confined to compression of gels, simple measurements of solution viscosity, often in ill-defined geometries, and imitative tests intended to reflectproductperformance in specific areas ofend-use. Several factors have combined to bring a wider range of rheological techniques into common use. One is the increasing practical importance of systems that cannot adequately be described as solids or liquids, such as 'weak gels' and spreadable pastes. fu parallel, routine characterisation of such systems has become economically feasible with the development of a new generation of comparatively inexpensive computer-controlled instruments. There has also been a change ofemphasis from phenomenologicaldescription ofproduct texture towards the use of rheological measurements to probe the underlying molecular and supramolecular structures and the processes by which they are formed. As a result, even the most pragmatic producers and users of industrial polysaccharides are probably now familiar with terms such as creep compliance, stress overshoot and the ubiquitous G' and G", although perhaps not fully understanding their precise meaning or practical significance. A definitive text giving a rigorous description of the rheological approaches relevant to polysaccharide systems is therefore appropriate and timely. Romano Lapasin and Sabrina Priel are to be congratulated for tackling the daunting but worthwhile taskofproducing such avolume.