A Clinical Guide for the Treatment of Schizophrenia

تحقیق در مورد ماهیت و درمان اسکیزوفرنی در دهه گذشته احیا و دگردیسی شده است. برای مدتی طولانی، این میدان رو به نابودی بود، یک سیستم تشخیصی غیرقابل اعتماد، بدبینی نسبت به احتمال اکتشافات جدید و کمبود بودجه تحقیقاتی تحت فشار بود. تعدادی از عوامل ظاهراً دست به دست هم داده اند تا این وضعیت را تغییر دهند و در نتیجه این میدان اکنون با هیجان و خوش بینی زنده است. به نظر می رسد چهار عامل نقش مهمی در افزایش مجدد علاقه داشته اند. اول، قبل از انتشار DSM-III در سال 1980، هیچ سیستم تشخیصی قابل اعتمادی برای این اختلال وجود نداشت. تعاریف قبلی بیش از حد کلی و غیر دقیق بودند. در نتیجه، برچسب "اسکیزوفرنی" به گروه بسیار ناهمگنی از بیماران به شدت آشفته اعمال می شود. به ندرت مشخص بود که آیا دو محقق نمونه‌های قابل مقایسه را مطالعه کرده‌اند یا خیر، و این امر تعیین اینکه آیا (یافته‌های پرواز تعمیم‌پذیر بودند یا شکست در تکرار به دلیل غیرقابل اعتماد بودن نتایج یا این واقعیت است که محققان اختلالات مختلف را مطالعه کرده‌اند، ممکن نیست. DSM- III این مشکل را به طور کامل حل نکرده است، اما به دانشمندان این امکان را می دهد که به طور قابل اعتماد گروهی بسیار همگن تر را شناسایی کنند. در نتیجه، اکنون می توان نتایج مطالعات مختلف را ادغام کرد و احتمال اینکه بتوانیم پیشرفت های مهمی داشته باشیم بسیار بیشتر می شود. دومین عامل مهم توسعه فناوری های جدیدی بود که نوید کمک به کشف ماهیت و علت شناسی اختلال را می داد.

Research on the nature and treatment of schizophrenia has undergone a revival and metamorphosis in the last decade. For a long while, the field had been moribund, weighed down by an unreliable diagnostic system, pessi­ mism about the possibility of new discoveries, and a dearth of research funds. A number of factors have seemingly coalesced to change this situa­ tion, with the result that the field is now alive with excitement and optimism. Four factors seem to have played important roles in the resurgence of interest. First, prior to the publication of DSM-III in 1980 there was no reliable diagnostic system for the disorder. Previous definitions were overly general and imprecise. Consequently, the label "schizophrenia" applied to a very heterogeneous group of severely disturhed patients. It was rarely clear whether two investigators had studied comparable samples, making it im­ possible to determine if (flew findings were generalizahle or if failures to replicate were due to the unreliahility of the results or the fact that the investigators had studied different disorders. DSM-III has not totally re­ solved this problem, but it has allowed scientists to reliably identify a much more homogeneous group. As a result, it is now possible to integrate the results of different studies, making it much more likely that we can make important advances. The second important factor was the development of new technologies that promised to help uncover the nature and etiology of the disorder.