The American Father: Biocultural and Developmental Aspects

در پدر آمریکایی، وید سی. مکی اطلاعات زیادی را مستند می‌کند که نشان می‌دهد وقتی فرزندانش در خانواده‌هایی با پدر بزرگ می‌شوند، مزایای گسترده‌ای برای جامعه دارد. رویکرد زیستی-روانی-اجتماعی مکی در کارکنان انسان با درمان فعلی توسعه موضوعات سازگار است. این رویکرد - که مبتنی بر منابع متنوعی است - فرض را بر این می‌گذارد که وقتی افراد را کمی مطالعه می‌کنیم، درک کمی از آنها داریم. بلکه کامل بودن فرد مستلزم بررسی کامل است. به عنوان مثال، در مورد پدران، توجه می کنیم که انسان به تنهایی تولید مثل نمی کند; بالاخره ما یک گونه غیرجنسی نیستیم. نه، تولید مثل انسان و پیامدهای آن، به همان اندازه که بیولوژیکی هستند، اجتماعی هستند و کل عملکرد روانی (تحرک، جامعه پذیری، هوش و مانند آن) را در بر می گیرند. شواهد ارائه شده توسط مکی قویاً نشان می دهد که افراد و جوامع برای چیزی بیشتر از مادر شدن نیاز اساسی دارند. آنها همچنین به پدر شدن نیاز دارند. بسیاری از گفتمان ها و انتشارات در مورد پدرها در چند دهه گذشته بر روی مدل "هرچه بیشتر بهتر است" از فرزندپروری مرد مطرح شده است که در آن به ندرت بیان می شود که برای چه کسی بهتر است - پدر، کودک، مادر، زوج یا خانواده علاوه بر این، بسیاری از این بحث استنباط می‌کند که پدران صرفاً «آقای مادران» هستند. اما اینطور نیست.

In The American Father, Wade C. Mackey documents a wealth of infor­ mation demonstrating the vast benefits to society when its children are raised in families with fathers. The biopsychosocial approach Mackey in human employs is consistent with the current treatment of topics development. This approach-which is grounded in a variety of diverse sources-assumes that we understand little about people when we study them a bit at a time; rather, the fullness of the individual requires a fullness of examination. For example, in the cases of fathers, we note that humans do not reproduce alone; after all, we are not an asexual species. No, human reproduction and its sequelae are social, just as clearly as they are biological, and involve the whole panoply of psychic function (mo­ tivation, sociability, intelligence, and the like). The evidence marshaled by Mackey indicates strongly that indi­ viduals and societies have an essential requirement for something more than mothering; they also need fathering. Much of the discourse and publication on fathers during the past several decades has been posited on a "more is better" model of male parenting in which it is seldom stated who it is better for-the father, the child, the mother, the couple, or the family. Further, much of this discussion infers that fathers are merely "Mr. Moms"; yet this is not so.