Parent Survival Manual: A Guide to Crisis Resolution in Autism and Related Developmental Disorders

کتاب او نتیجه بیش از 30 سال تجربه و کار سخت و پرمحتوا توسط اریک شوپلر و تیمش است، ابتدا به عنوان پیشگامان تنها، اکنون به عنوان رهبرانی که نفوذ آنها تا کویت، هند و ژاپن گسترش یافته است. این ثمره مفهومی است به قدری ساده، انسانی و بدیهی که به سختی می توان باور کرد که چندی پیش هم انقلابی و هم بحث برانگیز بود. والدین کودکان در اواسط بزرگسالی به خوبی به یاد دارند که به جای بخشی از راه حل هایی که می توان به آنها دست یافت، دلیل مشکلات فرزندانشان در نظر گرفته می شد. در سال 1971، زمانی که اریک شوپلر در مجله اوتیسم و ​​اسکیزوفرنی کودکی ما را به عنوان "همدرمانگر" کودکانمان توصیف کرد، تلاش هایی را که قبلا انجام داده بودیم تایید و تقویت کرد. وقتی Division TEACCH شروع به توسعه روش‌های جدید برای کمک به کودکان اوتیسم کرد و - این چیزی است که انقلابی بود - در واقع آموزش آنها به والدین، ما می‌توانیم شروع به درمان کنیم. بنابراین آنچه در مورد این کتاب معمولی و واقعی به نظر می رسد و باید به نظر برسد - اینکه این کتاب مجموعه ای از راه حل های مبتکرانه ای است که والدین به عنوان پاسخی به چالش های مداوم زندگی با اوتیسم ایجاد کرده اند - برای من بیشتر شبیه یک معجزه است. نه تنها این نیست که نه فصل آن پیشنهادهای مبتکرانه ای برای مقابله با مشکلاتی که در هر جنبه از زندگی روزمره با یک فرد اوتیستیک ایجاد می شود ارائه می دهد. هر فصل اصل اصلی Division TEACCH را نشان می دهد: همکاری بین والدین و متخصصان.

his book is the result of more than 30 years of experience and hard, T resourceful work by Eric Schopler and his team-first as lonely pioneers, now as leaders whose influence extends as far as Kuwait, India, and Japan. It is the fruit of a concept so simple, human, and obvious that it is hard to believe that not so long ago it was both revolutionary and controversial. Parents of children in mid-adulthood well remember what it was like to be considered the cause of their children's problems, rather than part of whatever solutions could be achieved. In 1971, when Eric Schopler described us as our children's "cotherapists" in the Journal of Autism and Childhood Schizophrenia, it validated and strengthened the efforts we had already been making. When Division TEACCH began to develop new methods to help autistic children and-this is what was revolutionary-actually to teach them to parents, we could begin to heal. So what seems, and should seem, ordinary and matter-of-fact about this book-that it is a collection of ingenious solutions that parents have developed as responses to the continual challenges of living with autism-feels to me more like a miracle. It is not only that its nine chapters provide ingenious suggestions for dealing with the difficulties that arise in every aspect of daily life with an autistic person. Each chapter illustrates the root principle of Division TEACCH: collaboration between parents and professionals.