Climate Change and Developing Countries

در میان مسائل زیست محیطی جهانی، تغییرات اقلیمی بیشترین توجه سیاست گذاران ملی و جهانی، محققان، صنعت، بانک های چندجانبه و سازمان های غیردولتی را به خود جلب کرده است. تغییر اقلیم یکی از مهم ترین مشکلات زیست محیطی جهانی با ویژگی های منحصر به فرد است. جهانی، بلندمدت (تا چندین قرن) است و شامل تعاملات پیچیده بین فشارهای اقلیمی، محیطی، اقتصادی، سیاسی، نهادی و تکنولوژیکی است. برای کشورهای در حال توسعه از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا تمام دانش موجود نشان می دهد که آنها و به ویژه ساکنان فقیرتر آنها در برابر تأثیرات آب و هوایی بسیار آسیب پذیر هستند. گرم شدن پیش بینی شده 1.4 تا 5.8 درجه سانتی گراد تا سال 2100 و تغییرات مربوط به الگوی بارندگی، افزایش سطح دریا و افزایش دفعات رویدادهای شدید (مانند خشکسالی، طوفان و طوفان) احتمالاً امنیت غذایی را تهدید می کند. افزایش کمبود آب شیرین، منجر به کاهش تنوع زیستی، افزایش بروز بیماری های منتقله از طریق ناقلین، ایجاد سیلاب در شهرک های ساحلی و غیره. ژانیرو، برزیل شروع به رسیدگی به راه‌هایی برای کاهش این تأثیرات کرد، که منجر به تدوین کنوانسیون چارچوب سازمان ملل در مورد تغییرات آب و هوایی شد. این کنوانسیون و پروتکل کیوتو متعاقب آن "مسئولیت مشترک اما متمایز" کشورهای در حال توسعه و صنعتی را در رسیدگی به تغییرات آب و هوایی به رسمیت می شناسد. بنابراین، کشورهای در حال توسعه نقش منحصربفردی در فرموله کردن یک واکنش صحیح، مستدل و آگاهانه به تهدید تغییرات آب و هوا دارند.

Among global environmental issues, climate change has received the largest attention of national and global policy makers, researchers, industry, multilateral banks and NGOs. Climate change is one of the most important global environmental problems with unique characteristics. It is global, long-term (up to several centuries) and involves complex interactions between climatic, environmental, economic, political, institutional and technological pressures. It is of great significance to developing countries as all the available knowledge suggests that they, and particularly their poorer inhabitants, are highly vulnerable to climate impacts. The projected warming of 1. 4 to 5. 8° C by 2100 and the related changes in rainfall pattern, rise in sea-level and increased frequency of extreme events (such as drought, hurricanes and storms) are likely to threaten food security, increase fresh water scarcity, lead to decline in biodiversity, increase occurrence of vector-borne diseases, cause flooding of coastal settlements, etc. Recognizing the potential threat of severe disruptions, the United Nations Conference on Environment and Development was organized in 1992 in Rio de Janeiro, Brazil to begin to address ways to reduce these impacts, which led to the formulation of the UN Framework Convention on Climate Change. This Convention and the subsequent Kyoto Protocol recognize “the common but differentiated responsibility” of developing and industrialized countries in addressing climate change. Developing countries thus have a unique role to play in formulating a sound, reasoned, and well informed response to the threat of climate change.