The Ergonomics of Computer Pointing Devices

ما برای اولین بار در سال 1990 زمانی که از نویسنده ارشد سارا داگلاس خواسته شد عملکرد انسانی یک دستگاه نسبتاً جدید را ارزیابی کند: یک جوی استیک ایزومتریک کنترل شده با انگشت که زیر یک کلید روی صفحه کلید قرار می گیرد، شروع به بررسی دستگاه های اشاره گر و عملکرد انسان کردیم. از سال 1990، ما در توسعه و ارزیابی سایر جوی استیک های ایزومتریک، یک ماوس با پا، یک توپ کنترلی، و یک کامپیوتر پوشیدنی با نمایشگر سر درگیر بوده ایم. ما بی شرمانه معتقدیم که طراحی و ارزیابی دستگاه های اشاره گر باید از طیف وسیعی از ارزش ها که انسان را در مرکز قرار می دهد، تکامل یابد. این مقادیر شامل مسائل عملکردی مانند زمان اشاره و خطاها، مسائل فیزیکی مانند راحتی و سلامتی، و مسائل زمینه ای مانند قابلیت استفاده از کار و پذیرش کاربر است. این کتاب تاریخچه شش ساله رابطه ما به عنوان معلم (داگلاس) و دانش آموز (میتال) را شرح می دهد، زیرا ما از ارزشیابی سنتی تر با استفاده از قانون فیتس به عنوان پارادایم به درک ادبیات تحقیقاتی اساسی در مورد رفتار روانی حرکتی حرکت کردیم. در طی آن فرآیند، ما کاملاً متوجه شدیم که بسیاری از طراحان دستگاه‌های اشاره‌گر از درک محدودیت‌های عملکرد انسانی ناتوان هستند و اغلب حتی ارزیابی تجربی را برای تصمیم‌گیری‌های قابلیت استفاده قبل از بازاریابی یک دستگاه ضروری نمی‌دانند. ما همچنین از این واقعیت آگاه شدیم که بر خلاف باور عمومی جامعه تعامل انسان و رایانه، مشکل پیش‌بینی عملکرد دستگاه اشاره‌گر توسط قانون فیتس حل نشده است. به طور مشابه، انتظارات ما توسط انقلاب شناختی 15 سال گذشته مغرضانه بود.

We first began looking at pointing devices and human performance in 1990 when the senior author, Sarah Douglas, was asked to evaluate the human performance ofa rather novel device: a finger-controlled isometric joystick placed under a key on the keyboard. Since 1990 we have been involved in the development and evaluation ofother isometric joysticks, a foot-controlled mouse, a trackball, and a wearable computer with head­ mounted display. We unabashedly believe that design and evaluation of pointing devices should evolve from a broad spectrum of values which place the human being at the center. These values include performance iss­ ues such as pointing-time and errors, physical issues such as comfort and health, and contextual issues such as task usabilityand user acceptance. This book chronicles this six-year history of our relationship as teacher (Douglas) and student (Mithal), as we moved from more traditional evalu­ ation using Fitts' law as the paradigm, to understanding the basic research literature on psychomotor behavior. During that process we became pro­ foundly aware that many designers of pointing devices fail to understand the constraints of human performance, and often do not even consider experimental evaluation critical to usability decisions before marketing a device. We also became aware ofthe fact that, contraryto popularbeliefin the human-computer interaction community, the problem of predicting pointing device performance has not been solved by Fitts' law. Similarly, our expectations were biased by the cognitive revolution of the past 15 years with the beliefpointing device research was 'low-level' and uninter­ esting.