Research directions in parallel functional programming

برنامه نویسی سخت است. ساختن یک برنامه بزرگ مانند ساختن یک لوکوموتیو بخار از سوراخی به اندازه یک تمبر پستی است. یک مصنوع که ثمره صدها سال انسان است فقط توسط یک پنجره lOO-line توسط کسی دیده می شود. از برخی جهات شگفت آور است که چنین سیستم های بزرگی اصلاً کار می کنند. اما برنامه نویسی موازی بسیار بسیار سخت تر است. خیلی چیزهای دیگر برای اشتباه کردن وجود دارد. اشکال زدایی یک کابوس است. اشکالی که در یک اجرا نشان داده می‌شود، ممکن است زمانی که شما به دنبال آن هستید هرگز اتفاق نیفتد - اما به محض اینکه توجه شما به جای دیگری منتقل شود، بدون شکست برمی‌گردد. بخش بزرگی از کد برنامه را می توان از الگوریتم های مارشال و هماهنگی تشکیل داد. برنامه اصلی را می توان به راحتی با پیچ و خم لوله کشی پنهان کرد. برنامه نویسی تابعی یک حمله رادیکال، ظریف و سطح بالا به مشکل برنامه نویسی است. رادیکال، زیرا به طور چشمگیری از عوارض جانبی اجتناب می کند. زیبا، به دلیل ارتباط نزدیک آن با ریاضیات؛ در سطح بالا، زیرا می توانید در یک خط چیزهای زیادی بگویید. اما برنامه نویسی کاربردی قطعا (هنوز) جریان اصلی نیست. مشکل رویکردهای رادیکال این است: شکستن و تبدیل شدن به جریان اصلی برای آنها سخت است. اما این باعث نمی‌شود که برنامه‌نویسی کاربردی کمتر سرگرم‌کننده باشد، و معلوم شده است که آزمایشگاه فوق‌العاده‌ای برای سیستم‌های نوع غنی، جمع‌آوری خودکار زباله، مدل‌های آبجکت‌ها و سایر مواردی است که باعث پرش به جریان اصلی شده است.

Programming is hard. Building a large program is like constructing a steam locomotive through a hole the size of a postage stamp. An artefact that is the fruit of hundreds of person-years is only ever seen by anyone through a lOO-line window. In some ways it is astonishing that such large systems work at all. But parallel programming is much, much harder. There are so many more things to go wrong. Debugging is a nightmare. A bug that shows up on one run may never happen when you are looking for it - but unfailingly returns as soon as your attention moves elsewhere. A large fraction of the program's code can be made up of marshalling and coordination algorithms. The core application can easily be obscured by a maze of plumbing. Functional programming is a radical, elegant, high-level attack on the programming problem. Radical, because it dramatically eschews side-effects; elegant, because of its close connection with mathematics; high-level, be­ cause you can say a lot in one line. But functional programming is definitely not (yet) mainstream. That's the trouble with radical approaches: it's hard for them to break through and become mainstream. But that doesn't make functional programming any less fun, and it has turned out to be a won­ derful laboratory for rich type systems, automatic garbage collection, object models, and other stuff that has made the jump into the mainstream.